Acties en media

De wil om er voor te gaan…

In de week dat ik mijn taken voor voorlopig definitief neerlegde en de pijn door mijn hart sneed van het moeten loslaten. Mijn kort geleden vastgestelde handicap, die zo onmogelijk leek na twee ongelukken in een jaar tijd, liet mij deze afgelopen week zien dat de kracht van de stichting sterker is dan ooit.

Terwijl de taken overgenomen werden en de draad van stilgelegen werkzaamheden opgepakt werd, scheen de zon op dinsdagavond over het terrein. 100 Kuub zand was gebracht. De paarden van de buitengroep gingen even binnen en zo konden Rayca, Billy en Jaz even de boel op stelten zetten. In polonaise raceten ze over het terrein.
Genieten, elk paard met zijn of haar eigen bagage. Maar die was er op dat moment niet. Rayca glom, 22 jaar ? Nee, 15 komt eerst. Daar waar menig paard al oud is op die leeftijd is zij dat niet.

Rayca is een bijzonder verhaal. Jaren chronisch hoefbevangen en ernstig overgewicht. Dood- en dan doodziek was ze toen ze opgenomen werd.
Dit stuk was weg. Chronische hb? Weg… Natuurlijk blijven haar voeten gevoelig en zo is haar verblijf ook ingericht voor de juiste ondersteuning.
Maar door onze zorg is het per dag bekijken of ze het redt zoals in het begin verdwenen. Dagen zouden jaren worden…

Tot woensdag de 16e september…. Rayca ligt wel vaker lang. Maar nu was het anders. In een paniek en pijnscheut rolde ze zich van de pijn vast. En moesten we haar met vereende krachten weer overeind zien te krijgen.
Niet beseffend dat ze de eerste zou zijn die in de behandelbox moest staan…. voelde de dierenarts haar op. Helaas voelde ze dat het niet goed zat en we konden even af wachten of medicatie zou helpen. Maar de dierenarts die nog een paard moest doen zag het al snel; naar de kliniek was nog de enigste keus.

En toen ging alles snel…..

Na uren van onderzoeken en bespreken stonden we voor de moeilijkste beslissing ooit.
Zonder tijd….
Geen plan om vooraf te maken…
Alleen de wetenschap dat de eigenaar net een aantal weken ervoor aangegeven had het niet op te kunnen brengen…

Moest dit de doorslag van haar lot zijn? Hadden zij en wij daarvoor zo hard gevochten? En hoe wonderbaarlijk en snel ze toen koos voor te vechten en het leven?

Ik kon maar 1 ding. Naar mijn hart luisteren. En naar haar. Alle zorgen er om heen. Die waren onmogelijk. Moesten wij de stekker er al uit trekken voordat ze überhaupt een kans had? Huilend hield ik haar in mijn armen. Zij wilde. Het is alles wat ik voelde. En wij kunnen dit met zijn allen mogelijk te maken.

De arts liep weer naar binnen. Er was geen tijd meer. Opereren en eerst realistisch zijn. Blijkt dat het te zwaar is, stoppen. Maar maakt ze een kans, dan krijgt ze de kans.

En zo verstreken de uren….

Wachtend op een telefoontje gleden de tranen over mijn wangen van hoop.
Elke minuut was meer kans….
En weer verbaasde ze iedereen opnieuw….
Zoals elke dag weer..

Terwijl mijn taken overgenomen waren en het werk, wat door de crisis en mijn uitval stil had gelegen, om mij heen weer door ging dacht ik aan de woorden van de eigenaar van 1 van onze eerst bemiddelde pony’s;
“Ik kan nog zo’n rotdag hebben, mij zo beroerd voelen of wat dan ook. Maar zodra ik Beer zie dan is dat gevoel weg. Elke dag is hij vrolijk een vechter ondanks zijn vele beperkingen. Hoe hij is het leven staat geeft mij dan ook weer moed”

Terwijl ik zag dat nu iedereen om ons heen mee vocht voor Rayca. Prachtige verhalen, vele donaties. Dat wat ik ooit had neergezet zo vol kracht werd overgenomen. Terwijl ik stil stond, mocht ik even stil blijven staan….

Intussen werd het geleverde zand werd op zijn plek gereden. De platen aangelegd voor de paddock’s. Dat wat stil had gestaan hersteld.
De deuren en de dakgoot werden aangepakt.
De meiden die allemaal hun eigen project oppakken.
Marcel en nog een paar die al de regeldingen stuk voor stuk weer door lieten gaan..

En dan terug naar Rayca…..

Zij liet een kracht zien die ik zelf in januari verloren was. Haar wil om te leven…. Te vechten…. Het wakkerde mijn verloren vechtlust weer aan…
Voor haar kon ik weer vechten…
Door jullie kwam mijn verloren hoop weer terug.
Door alle steun en hulp voelde ik mij zo gedragen en gesteund dat dat wat zo kapot was in mijn hoofd weer te dragen werd.
Het gaat niet zo maar over. Maar 1 blik op alles om mij heen geeft me de moed om door te gaan.
Kijk naar alle dappere dodo’s. Met hun trauma’s en alles wat er kapot is gegaan, trekt de wil om te leven ze er doorheen.

Ik sta misschien stil.
Maar loop ook weer door.

Liefs , Hester

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.